دکتر میرابوالقاسم سوما (۱۳۰۷-۱۳۹۱ش) عضو افغانستانی مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود که عمر خویش را در راه استقلال افغانستان، مبازه با رژیم کمونیستی حاکم بر این کشورِ مسلمان و حاکم شدن ارزش‌های اسلامی در آن دیار سپری کرد و در این راه مقدس نزدیک به چهارده سال، رنج زندان را به جان خرید و تحمل نمود.

مرحوم سوما به‌عنوان چهره‌ای مطرح در محافل سیاسی خارج از کشور افغانستان شناخته می‌شد و خدمات مختلفی به افغانستانی‌های مهاجر ارائه می‌داد از جمله می‌توان به احداث مرکز فرهنگی اسلامی افغانستان در هامبورگ آلمان اشاره کرد که امروز از بزرگترین مساجد افغانستانی‌ها در اروپا به‌شمار می‌آید.

دکتر میر محمدحسین هدی (۱۳۲۰-۱۳۸۴ش) فعال فرهنگی و از اعضای افغانستانی مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود که در سازمان‌های فرهنگی کشورهای مختلفی عضویت داشت و از این طریق خدماتی به پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) در جهان ارائه نمود.

ایشان دانش‌آموخته رشته اقتصاد و رشته روزنامه‌نگاری و ارتباطات بود و به زبان‌های پشتو، انگلیسی، عربی، روسی و آلمانی مسلط بود و با رسانه‌های مختلف همکاری می‌کرد.

مرحوم هدی در سال ۱۳۲۰ش در کابل افغانستان به دنیا آمد و در سال ۱۳۸۴ش در کشور اتریش دار فانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت.

دکتر ناصر صرخوه با نام کامل ناصر عبدالعزيز حسن صرخوه (۱۳۵۳ش-۱۳۹۴ش)، محقق برجسته کویتی، استاد دانشگاه، نماینده مجلس شورای ملی کویت و از اعضاي مجمع عمومي مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود. وی از مدافعان وحدت میان مسلمانان و تقریب مذاهب اسلامی به شمار می رفت.

دکتر یحیی کریستین بونو (Yahia Christian Bonaud) (درگذشت ۱۳۹۸ش)، معروف به یحیی علوی یا یحیی بونو، اسلام‌شناس، استاد دانشگاه جامعة المصطفی العالمیه قم و عضو فرانسوی مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‎بیت(ع) بود.

دکتر بونو ابتدا پیرو دین مسیحیت بود که پس از تحقیق و مطالعه فراوان به دین مبین اسلام و مذهب راستین تشیع تشرف یافت و از آن پس تمام توان خود را در راه معرفی و ترویج معارف ناب این دین آسمانی به کار گرفت. ایشان در همین راستا قرآن کریم و آثار دیگری از جمله وصیتنامه الهی و سیاسی حضرت امام خمینی(ره) بنیانگذار نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را به زبان فرانسوی ترجمه کرد و بدین ترتیب زمینه آشنایی فرانسوی‌زبانان را با آموزه‌های دین مبین اسلام و نیز افکار و اندیشه‌های بلند رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران فراهم نمود.

مرحوم بونو، فرانسوی‌الاصل بود در اواخر عمر در مشهد مقدس در جوار بارگاه ملکوتی حضرت امام رضا(ع) سکونت گزید.

سورافل پومباکدل (زاده ۱۹۵۸م) مشهور به شیخ قوی حیدر، روحانی و مبلغ شیعه در کشور تایلند بود که عمر بابرکت خویش را وقف ترویج و نشر مکتب اهل‌بیت(ع) در آن دیار کرد. ایشان علاوه بر فعالیت‌های تبلیغی و حضور در کشور تایلند، به ترجمه کتب شیعه به زبان تایلندی نیز همت گماشت و بدین طریق نقش مهمی نیز در انتقال معارف شیعه به زبان تایلندی ایفا کرد و میراث ماندگاری از خود به یادگار گذاشت.

ایشان در سال ۱۹۵۸م در شهر بانکوک تایلند چشم به جهان گشود و تحصیلات کلاسیک را تا مقطع فوق دیپلم ادامه داد، سپس دروس حوزوی را آغاز کرد و تا مقطع سطح ادامه داد. پس از آن برای ادامه تحصیل به ایران مهاجرت کرد و در جوار بارگاه ملکوتی حضرت فاطمه معصومه(س) در شهر مقدس قم رحل اقامت افکند و در محضر بزرگان حوزه علمیه قم زانوی ادب زد و کسب فیض نمود.

شـیخ ادریـس تـراوری (درگذشـت ۱۳۹۷ش،) روحانـی برجسـته شـیعه در کشـور مالـی و عضـو مجمـع عمومـی مجمـع جهانـی اهل‌بیـت(ع) بـود کـه عمـر خـود را در دفـاع از مکتـب اهل‌بیـت(ع) و ترویـج معـارف مذهـب حقـه تشـیع در ایـن کشـور صـرف کـرد. ایشـان دانش‌آموخته جامعة المصطفـی العالمیه بود و به زبان‌هـای عربـی و فرانسـوی تسـلط داشـت. مرحـوم تـراوری مؤسسـهای فرهنگـی- دینـی، بـه نـام جمعیت‌الثقلیـن در کشـور مالـی تأسـیس کـرد. ایـن مرکـز نخسـتین مؤسسـه شـیعه در باماکو، پایتخت کشـور مالی، به‌شـمار می‌آید. مخالفان مکتب تشـیع و جمهـوری اسـلامی ایـران، از نقش گسـترده او در کشـور مالی ابـراز نگرانی می‌کردنـد.

شهید دکتر علی العضاض (شهادت ۲۰۰۶م)، از اعضای فعال و برجسته مجلس اعلای اسلامی عراق بود که در مجامع بین‌المللی از حقوق ملت مظلوم عراق دفاع می‌کرد. ایشان جنایات جنگی و ضد حقوق بشری رژیم سفاک صدام علیه شیعیان عراق را در این مجامع افشا نمود تا جایی که در این راه جان خود را نیز تقدیم کرد و توسط عوامل این رژیم جنایتکار به فیض شهادت نائل آمد.

شیخ ابراهیم تشام (درگذشت ۲۰۱۴) از علمای اهل‌سنت در کشور سنگال بود که پس از آشنایی با مرحوم شیخ عبدالمنعم الزین و تحقیق و مطالعه فراوان به مذهب راستین تشیع تشرف یافت. این عضو مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) پس از تشرف به مکتب اهل‌بیت(ع)، تمام توان و همت خویش را در راه ترویج و نشر این مکتب در آن کشور به کار گرفت و مراکز متعددی در این کشور احداث نمود.

شیخ عبدالامیر جمری (۱۹۳۷-۲۰۰۶م) عالم و خطیب شیعه در بحرین بود که در راه نشر و ترویج معارف مکتب اهل‌بیت(ع) در این کشور، تلاش‌های فراوانی انجام داد و در این راه سختی‌های بسیاری را به جان و دل خرید تا جایی که رژیم این کشور او و فرزندش را زندانی کرد. ایشان مدتی عضو پارلمان بحرین و قاضی دادگاه عالی مذهب جعفری بود و خدمات ماندگاری همچون تأسیس مدرسه دینی و تألیف کتاب از خود بر جای گذاشت.

شیخ عبدالقادر علی موایا (۱۹۵۰-۲۰۱۴م) رهبر شیعیان و مدیر مؤسسه اهل‌بیت(ع) در اوگاندا بود که برای ترویج مذهب تشیع و معارف اهل‌بیت(ع) در این کشور خدمات فراوانی انجام داد؛ به گونه‌ای که بیش از هفتاد مسجد، مدرسه و مرکز دینی در این کشور بنا نمود و به سبب فعالیت‌های عمرانی‌اش در این منطقه به «ببر توسعه اوگاندا» ملقب شد.

شیخ موایا در سال ۱۹۵۰م در روستای کاووله در منطقه مایوگه اوگاندا در خانواده‌ای فقیر و پرجمعیت به دنیا آمد. مادرش از خاندان علمای برجسته اهل‌سنت بود. او تحصیلات ابتدائی را نزد دایی‌اش شیخ ابراهیم سعید لوومبا آغاز کرد و در اوایل دهه شصت میلادی، تحصیلاتش را در مدرسه اسلامی ناماکوکو  پی گرفت.

ایشان تحت تأثیر انقلاب اسلامی ایران به مذهب تشیع روی آورده و به ایران مهاجرت کرد در جوار بارگاه ملکوتی کریمه اهل‌بیت(س) در شهر مقدس قم رحل اقامت افکند و در آنجا به تحصیل مشغول شد.

شیخ عبداللهی ناصر جمعه (۱۳۱۱-۱۴۰۰ش) عالم شیعه و رهبر فکری بخشی از شیعیان در کشور کنیا بود که در گسترش مکتب اهل‌بیت(ع) در این کشور و مناطق دیگری از قاره آفریقا نقش بسزایی ایفا کرد.

ایشان از عالمان اهل‌سنت و عضو شورای قانونگذاری کنیا بود که پس از تحقیق و مطالعه بسیار به‌ویژه کتاب ارزشمند الغدیر علامه امینی به مذهب شیعه تشرف یافت و پس از آن تمام توان و تلاش خویش را در راه ترویج و نشر این مکتب نورانی به کار گرفت تا جایی که به پاس خدماتش در این راه مفتخر به دریافت مدال عباسی از سوی فدراسیون جماعات خوجه اثناعشری آفریقا گردید.

این عالم مستبصر علاوه بر فعالیت‌هایی همچون احداث حوزه علمیه و کتابخانه و نیز مناظره با مفتیان وهابی در دفاع از حقانیت مذهب تشیع، آثار و تألیفات ماندگاری نیز از خود به زبان سواحیلی بر جای گذاشت که برخی از آنها به زبان‌های انگلیسی و... نیز ترجمه شده است.

شیخ لطیف علی فعال فرهنگی و اهل کشور گویان در شمال شرقی آمریکای جنوبی بود. ایشان پس از مطالعه و تحقیق فراوان تحت تأثیر مبلغ برجسته مکتب اهل‌بیت(ع) علامه سید سعیداختر رضوی به مذهب راستین تشیع تشرف یافت.

این مستبصر، پس از تشرف به مکتب اهل‌بیت(ع)، تمام توان خویش را وقف ترویج و نشر مکتب نورانی اهل‌بیت(ع) در کشور خود نمود تا جایی که در نتیجه زحمات و تلاش‌های ایشان افراد بسیاری به مذهب تشیع گرویدند و برای ساماندهی امور آنان انجمن مسلمانان شیعه را در این کشور راه‌اندازی کرد.

مرحوم لطیف علی، از مرتبطین با مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود و همواره از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران حمایت می‌کرد.

شیخ محمدحسین ذاکری کارگیلی (۱۹۴۲-۲۰۱۶م)، از علمای مشهور هند در منطقه کارگیل از توابع کشمیر بود که از ارادتمندان به بنیانگذار نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی(ره) و انقلاب اسلامی ایران به شمار می‌رفت. ایشان خدمات بسیاری برای ترویج تفکر انقلاب اسلامی در کارگیل به ثبت رساند و یک‌تنه نام امام خمینی و انقلاب اسلامی را در منطقه‌ای دورافتاده و صعب‌العبور با مردمانی محروم و مستضعف، در مرز چین و هند، زنده نگه داشتند تا جایی که مردمان آن منطقه به جهت خدمات و فعالیت‌های ایشان،  او را از فرزندان جهانی امام خمینی(ع) دانسته و ایشان را به خمینی کشمیر ملقب کرده‌اند.

مرحوم ذاکری از اعضای مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) نیز بود ازاین‌رو خدمات ماندگاری در عرصه ترویج و نشر معارف اهل‌بیت(ع) از قبیل تأسیس حوزه علمیه از خود برجای گذاشت و بدین وسیله نیز خدمات بسیاری به پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) تقدیم نمود.

شیخ کامل ابوبکر ابراهیم شریف (درگذشت ۲۰۱۵م)، اندیشمند و پژوهشگر برجسته علوم اسلامی در کشور اتیوپی بود. ایشان پس از مطالعه و تحقیق فراوان از مذهب اهل‌سنت روی‌گردان شد و به مذهب راستین تشیع تشرف یافت و پس از آن عمر بابرکت خویش را وقف ترویج و نشر مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) و خدمت به پیروان این مکتب نمود.

این عالم مستبصر و مجاهد علمی و فرهنگی شیعه، با ترجمه معارف اهل‌بیت(ع) به زبان امهری (زبان بومی اتیوپی) خدمت بزرگی به جامعه امهری‌زبان تقدیم نمود و نام نیک و میراث ماندگاری از خود بر جای گذاشت.

آن مرحوم از اعضای مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) و مجمع تقریب مذاهب اسلامی بود.

عبدالامیـر عـذب جبـر ربیعـی معـروف بـه امیـر جابـر (۱۹۵۳-۲۰۱۴م) از مبلغان شیعه اهل عراق بود که عمر پربرکت خویش را وقف ترویج و دفاع از مکتب اهل‌بیت(ع) در کشورهای مختلف نمود و در این راه مقدس رنج زندان را نیز به جان خرید. ایشان مدتی در کشور مصر به تبلیغ مذهب اهل‌بیت(ع) همت گماشت سپس به هلند رفت و در آنجا با تأسیس ایستگاه تلویزیونی اهل‌بیت(ع) نقش پررنگی در شناساندن اهل‌بیت(ع) و نشر سیره آنان ایفا کرد تا جایی که افرد زیادی از ساکنان کشورهای غربی تحت تأثیر فعالیت‌های ایشان به دین مبین اسلام و مذهب راستین تشیع پیوستند.

امیر جابر عضو مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود و مدتی ریاست مجلس شیعیان هلند را برعهده داشت.