سید مصطفی الموسوی الصفوی (۱۹۱۸-۲۰۰۲م)  از عالمان برجسته کشمیر و دانش‌آموخته حوزه علمیه نجف اشرف بود که پس از بازگشت به وطن خویش به ترویج مکتب اهل‌بیت(ع) و وحدت میان مسلمانان در آن دیار همت گمارد تا جایی که دو تن از فرزندانش را در این راه از دست داد و به همین خاطر به ابوالشهیدین ملقب شد. ایشان از حضرت امام خمینی و حضرت آیت‌الله خامنه‌ای اجازه تصدی و تصرف در امور حسبیه و شرعیه داشت. همچنین در ترویج و تبیین نظریه ولایت مطلقه فقیه در منطقه کمشیر نقش بسزایی ایفا کرد.

سید مصطفی در ۲ فوریه ۱۹۱۸م  در منطقه بودگام کشمیر هند به دنیا آمد. او از نوادگان میر شمس‌الدین محمد عراقی بود. میرشمس‌الدین (جد سید مصطفی) اولین مبلّغ و مروج تشیع در منطقه کشمیر و گلگت بلتستان پاکستان بود که در قرن ۱۵ میلادی به‌عنوان فرستاده سیاسی به کشمیررفته بود. پدر سید مصطفی، حجت‌الاسلام سید احمد نیز از روحانیون برجسته آن منطقه محسوب می‌شد.

حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ نوح مانی (۱۳۳۵-۱۳۹۹ش) مشهور به «خمینی سنگال»، روحانی شیعه و بنیانگذار ترویج مکتب اهل‌بیت(ع) در جنوب سنگال بود که سالیان متمادی از عمر شریف خود را وقف ترویج و نشر مکتب اهل‌بیت(ع) در آن منطقه نمود و در آنجا مراکز فرهنگی فراوانی همچون مسجد، حوزه علمیه و مدرسه‌های قرآن و عربی احداث نمود.

ایشان ابتدای سنی‌مذهب بود اما تحت تأثیر امام موسی صدر به مکتب اهل‌بیت(ع) متمایل شد و پس از تحقیق و مطالعه فراوان به حقانیت این مذهب راستین پی برد و شیعه شد. ایشان پس از تشرف به مکتب اهل‌بیت(ع) تمام توان خود را در راه تبلیغ و ترویج این مکتب نورانی به کار گرفت. درخشش او در این راه همچون خاری در چشم دشمنان شیعه برای آنها ایجاد مزاحمت می‌کرد.

شیخ مانی، عضو سنگالی مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود. ایشان از این فرصت نیز برای ترویج معارف اهل‌بیت(ع) و خدمت به ارادتمندان و پیروان آن مکتب راستین نیز بهره برد.

حجت‌الاسلام والمسلمین سید حیدر مهدی زیدی (۱۹۵۹-۲۰۱۱م) از عالمان و مبلغان نامدار شیعه در شبه‌قاره هند بود که سالیان متمادی از عمر بابرکت خویش را در آن منطقه، به تدریس علوم دینی، تبلیغ دین مبین اسلام و ترویج معارف مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) اشتغال داشت. ایشان علاوه بر فعالیت‌های تبلیغی گسترده‌ای که داشت و دایره آن به خارج از شبه‌قاره هند هم کشیده شده بود، خدمات اجتماعی و عام‌المنفعه‌ای ماندگاری نیز به‌عنوان باقیات‌الصالحات از خود به یادگار گذاشت. آن مرحوم برای تحصیلات حوزوی بانوان، حوزه علمیه‌ای در هندوستان به نام «جامعةالزهراء» احداث کرد که بسیاری از آن دانش‌آموختگان آن در هند و دیگر کشورها به ترویج معارف اهل بیت(ع) می‌پردازند.

حجت‌الاسلام زیدی همچنین عضو مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود. ایشان در 11 فروردین  ۱۳۳۸ش در سالارپور از توابع مظفرنگر هند در خانواده‌ای علمی و مذهبی چشم به جهان گشود.

حجت‌الاسلام‌ والمسلمین سید محمدجعفر رضوی (۱۳۵۰-۱۴۳۱ق) از عالمان برجسته شیعه در هند بود که عمر خویش را در راه خدمت به پیروان مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) سپری کرد و در آن دیار خدمات برجسته‌ای و ماندگاری از خود به یادگار گذاشت. ایشان در زمان تولیتش بر مدرسه علمیه سلطان‌المدارس، شاگردان بسیاری را پرورش داد که هر کدام از آنها در هندوستان و دیگر کشورها، عَلَم اسلام و تشیع را برافتراشتند و منشأ خدمات فراوانی شدند.

مرحوم رضوی در ۱۶ صفر ۱۳۵۰ق برابر با ۷ ژوئیه سال ۱۹۳۱م در خانواده‌ای علمی و مذهبی در شهر لکهنو، مرکز شیعیان هند، چشم به جهان گشود. پدرش فقیه اعظم سید محمدحسین و پدربزرگش سید ابوالحسن (متوفی ۱۳۱۳ق) از عالمان برجسته هند محسوب می‌شدند.

دکتر میر محمدحسین هدی (۱۳۲۰-۱۳۸۴ش) فعال فرهنگی و از اعضای افغانستانی مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود که در سازمان‌های فرهنگی کشورهای مختلفی عضویت داشت و از این طریق خدماتی به پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) در جهان ارائه نمود.

ایشان دانش‌آموخته رشته اقتصاد و رشته روزنامه‌نگاری و ارتباطات بود و به زبان‌های پشتو، انگلیسی، عربی، روسی و آلمانی مسلط بود و با رسانه‌های مختلف همکاری می‌کرد.

مرحوم هدی در سال ۱۳۲۰ش در کابل افغانستان به دنیا آمد و در سال ۱۳۸۴ش در کشور اتریش دار فانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت.

شیخ محمدحسین ذاکری کارگیلی (۱۹۴۲-۲۰۱۶م)، از علمای مشهور هند در منطقه کارگیل از توابع کشمیر بود که از ارادتمندان به بنیانگذار نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی(ره) و انقلاب اسلامی ایران به شمار می‌رفت. ایشان خدمات بسیاری برای ترویج تفکر انقلاب اسلامی در کارگیل به ثبت رساند و یک‌تنه نام امام خمینی و انقلاب اسلامی را در منطقه‌ای دورافتاده و صعب‌العبور با مردمانی محروم و مستضعف، در مرز چین و هند، زنده نگه داشتند تا جایی که مردمان آن منطقه به جهت خدمات و فعالیت‌های ایشان،  او را از فرزندان جهانی امام خمینی(ع) دانسته و ایشان را به خمینی کشمیر ملقب کرده‌اند.

مرحوم ذاکری از اعضای مجمع عمومی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) نیز بود ازاین‌رو خدمات ماندگاری در عرصه ترویج و نشر معارف اهل‌بیت(ع) از قبیل تأسیس حوزه علمیه از خود برجای گذاشت و بدین وسیله نیز خدمات بسیاری به پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) تقدیم نمود.

مولانا حاج عقیل ترابی (۱۹۳۴-۲۰۰۹م) خطیب و منبری برجسته و محبوب شیعه در کشور پاکستان بود که عمر بابرکت خویش را در راه ترویج معارف مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) و وحدت میان مسلمانان در آن منطقه سپری کرد. ایشان بیانی شیوا و دلنشین داشت و آوازه‌اش در تمام منطقه شبه‌قاره پیچیده بود ازاین‌رو در مناطق مختلف هند و پاکستان برای ایراد سخنرانی دعوت می‌شد و بدین طریق معارف اهل‌بیت(ع) و آموزه‌های دین مبین اسلام را به گوش مردم آن مناطق رسانید.

ایشان در سال ۱۹۳۴م در خانواده‌ای علمی و مذهبی در شهر حیدرآباد هند، چشم به جهان گشود. بعد از استقلال پاکستان، مؤسس پاکستان محمدعلی جناح پدر وی رضا حسین که به نام رشید ترابی مشهور بود را به پاکستان دعوت کرد تا عهدنامه‌ امام علی(ع) برای مالک اشتر را به انگلیسی ترجمه کند، ایشان نیز همراه با پدرش در دسامبر سال ۱۹۴۷م به پاکستان هجرت کرد.

مهندس حاج ابوالقاسم شـفیعی (۱۳۳۳-۱۳۹۹ش)، خیر سرشناس اهل ایران و عضو کمیته خیرین مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) بود که برای رفع مشکلات مالی پیروان مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) تلاش‌های فراوانی انجام داد و همواره پیشـتاز فعالیـت‌های خیرخواهانه در این زمینه بود. ایشان در ستاد پشتیبانی مردمی از مردم مظلوم یمن و میانمار فعالیت داشت و در این زمینه نیز منشأ خدمات فراوانی گردید.

مرحوم شفیعی، دوران جوانی خویش را وقف حمایت از نهضت رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) و مبارزه با رژیم ستمگر پهلوی نمود تا جایی که آوازه فعالیت‌های ایشان در شهر ری پیچیده بود. آن مرحوم پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی نیز در مسئولیت‌های سیاسی و اجتماعی مختلفی به مردم ایران خدمت کرد.